unhinge
verb /ʌnˈhɪndʒ/
/ʌnˈhɪndʒ/
[usually passive]Verb Forms
present simple I / you / we / they unhinge | /ʌnˈhɪndʒ/ /ʌnˈhɪndʒ/ |
he / she / it unhinges | /ʌnˈhɪndʒɪz/ /ʌnˈhɪndʒɪz/ |
past simple unhinged | /ʌnˈhɪndʒd/ /ʌnˈhɪndʒd/ |
past participle unhinged | /ʌnˈhɪndʒd/ /ʌnˈhɪndʒd/ |
-ing form unhingeing | /ʌnˈhɪndʒɪŋ/ /ʌnˈhɪndʒɪŋ/ |
- to make somebody mentally ill
- be unhinged (by something) Her mind was unhinged by the death of her child and she never recovered.